بررسی و تطبیق اشعار طنز حافظ و مثنوی مولانا

طنز از اصطلاحات ادبی و به معنای استهزاء و به تمسخر گرفتن است آفرینش طنز برای مبارزه با بیدادگری و ندایی است در حفظ حرمت آزادی و ارزش بخشیدن به شرف انسانی و معتقدات ملی و اجتماعی. بررسی جلوه های مختلف طنز در آثار یک شاعر ما را با جنبه های گوناگون شخصیت او و همین طور مسائل اجتماعی و سیاسی آشنا می کند. حافظ و مولانا از جمله شاعرانی هستند که جنبه های گوناگون طنز را در سروده های ایشان می توان دید. انواع طنزها شامل طنز جامعه شناسی، سیاست و مذهب، اخلاق، صوفی و عاشقانه دراین بخش قرار می گیرد مولانا که شاعر صوفی است در مثنوی در قالب حکایت ها و تمثیل های طنزآمیز و هزل گونه بسیاری از نابه هنجاریهای عصر خود را به تصویر می کشد و سعی در تخریب عوامل نابه سامانی در زندگی بشری دارد. عصر حافظ نیز که در دوره های بحرانی از تاریخ قرار دارد؛ از این رو تأثرات حاصل از اوضاع نابهنجار سیاسی و مذهبی در سروده های این شاعر بزرگ جلوه ای برجسته دارد. دراین بخش پس از بررسی طنز در اشعار ایشان به مقایسه پرداخته شده است و اشتراکات و اعتراضات آنان در طنز برجسته گشته و با توجه به شخصیت فعال و مبارز هر دو شاعر بخصوص حافظ میتوان جلوه های طنز را به خوبی مشاهده کرد. ایشان با استفاده از طنز به مبارزه و دادخواهی علیه سیاست و ریاکاری صوفیان مرهمی بر دل غمزده خود می نهند.